Chłopcy z zielonych stawów

Ta prawdziwa opowieść o serdecznej przyjaźni chłopców odrywa
od klawiatury i ekranu monitora i przenosi nas w czasy przedwojenne, do wadowickiej
wsi Podstawie. Tu rozciągają się szerokie wody stawów, pełne
życia, bogatej roślinności, gdzie kłębi się ruchliwa
moczarka kanadyjska i widać stojące w nich, pulsujące białością
wełniane chmury, jakby świat obrócił się do góry nogami. Niedaleko,
za torami będącymi zarazem granicą, od której ciągnęły
się zabudowania wsi Podstawie mieszkał chłopiec nazywany Pigusiem.
Był półsierotą i podwójnym kaleką. Zamykany w małej izbie
w zimowe dni, siedząc przy zamarzniętym oknie patrzył na wrogi dla
niego świat i marzył. Marzenia miał zwyczajne, proste, normalne,
tyle że było ich tak wiele: mieć zdrową nogę, niechaj ta
sztywność w prawym łokciu ustąpi, niech ręka będzie
ręką sprawną a nie kaleką, niech zawsze będą koło
niego przyjaciele Ziutek, Jędrek, Franuś-Beczka i Czesiu, żeby nigdy
nie rósł na polach pęczak ani kapusta, żeby pies, Cygan, nie był
uwiązany, żeby on, Piguś, chodził do szkoły, żeby
na stawach mógł pływać, żeby potrafił jaskółki chwytać
za ogon, żeby... żeby... żeby zawsze był tak szczęśliwy,
jak... w Świętojańską Noc... Przygody, przyjaźń, dziecięca
beztroska i fantazja – tego powinniśmy uczyć nasze dzieci. Szczególnie
teraz, kiedy tak wiele czasu spędzają przy komputerach i telewizji, warto
im pokazywać ten alternatywny świat! Wierzę, że nie tylko mnie
zauroczył klimat tej lektury. Polecam gorąco wszystkim rodzicom, którym
zależy na pokazaniu dzieciom, że o wartości człowieka stanowi
jego postawa wobec innych ludzi, a nie ilość elektronicznych gadżetów,
jakimi się otacza. Agata Pyka, Wrocław